van Overleven naar Leven: Mijn Reis naar Zelfliefde

Ik werd geboren bij hele jonge ouders die nog helemaal niet van plan waren een kind te krijgen. De bevalling was zwaar en vanaf dat moment stond ik in de overlevingsmodus. Dat gevoel van constant vechten om te overleven is jarenlang de rode draad in mijn leven geweest. Ondanks alle trauma’s en moeilijke stukken die ik heb aangepakt, bleven de thema’s ‘overleven, zorgen voor anderen, pleasen en doorzetten’ onderhuids aanwezig.

Inmiddels heb ik veel van die zaken een plek gegeven. Sommige dingen horen nu eenmaal bij mij en zijn me niet langer tot last.
Maar het gevoel dat ik niet in mijn gezin paste, dat ik een buitenbeentje was, zal voor velen herkenbaar zijn. Het was alsof ik er niet bij hoorde, alsof ik van een andere planeet kwam. Ik voelde haarfijn aan wanneer er iets niet pluis was, als er spanningen in de lucht hingen of als iemand zich anders voordeed dan hij eigenlijk was. Lange tijd heb ik deze gevoeligheid als een last gezien, maar nu weet ik hoe ik dit kan omarmen en het als een gave kan zien.

Het heeft me echter veel energie gekost om jaren op mijn tenen te lopen om toch in het plaatje te passen. Pas op mijn 46e kon ik eindelijk mezelf omarmen en liefhebben zoals ik ben. En dat betekende ook dat ik belangrijke beslissingen moest nemen, waaronder het verbreken van mijn huwelijk.

Wat ik nu weet, is dat we ons gezin en onze ouders zelf uitkiezen om de lessen te leren die onze ziel nodig heeft. Die inzichten hebben mij geholpen om niet langer naar de buitenwereld te wijzen, maar de verantwoordelijkheid voor mijn eigen leven te nemen. Vanaf dat moment kon ik gaan leven op een manier die mij blij maakt, die mij vervult en gelukkig maakt.

We spelen allemaal de hoofdrol in ons eigen leven, niet de bijrol in dat van een ander. En dat heeft niets te maken met egoïsme, maar met gezonde eigenliefde, een positief zelfbeeld en genoeg zelfvertrouwen.